gözlerinin karanlığına...

ellerim neye dokunduysa

hep sana varmışlığın hissine kapıldı

hâlbuki çok uzaktın bana

varamazdım bin yıl yürüsem de

gözlerinin,

karanlığına

EFTELYA

senden
buruşuk
ve kirli
üstelik bir beden büyük gelen
yaşanmaz bir hayattan başka
ne kaldı ki geriye

yaşadın oysa
en güzel yerini bu hayatın
şimdi en acıklı yerini bırakıp bana
gittin

ağlamak istiyorum bu yüzden
hüzünlüyken herkes ağlayabilir çünkü
bırakın beni kendi halime
nasıl olsa ölecek bir yer
bulurum