Cenaze arabası geçti bugün önümden

1

En son baban öldüğünde görmüştüm seni. Apartman önünde.
Annen ağlıyordu… Sen ufaktın. Ağlamıyordun.
Belki de…

“babam nerede” demiştin annene. Cennet… Cehennem…
Annen kucağına almıştı seni. Ağlamıştı.
Gördüm… Hepsini…

Cenaze arabası geçti bugün önümden.

Ağladım…


2

Bugün babam öldü. Sen yoktun evimizin önünde.
Annem ağlamıyordu. Çünkü O’da yoktu.
Ben ağlıyordum. Ağlıyordum…
Belki de…

“Annem nerede” dedim babama sessizce. Cevap vermedi.
Babam ağlıyordu tabutun içinde. Ben dışarıda…
Duydum… Her şeyi…

Cenaze arabası geçti bugün önümden.

Ağladım…

Melisa

jiletle kestiğimden beri damarlarımı
sana hiç bu kadar yakın hissetmedim kendimi,

yum gözlerini Melisa
sana dünyadan
kendimi getiriyorum

üç
iki
bir

Bekle

bekle
sonbaharın ardından gelen kış gibi geleceğim
seni
kömürsüz,
odunsuz yakalayacağım
üşüyeceğiz
birbirimize sarılıp
üşüyeceğiz

bekle
adını aşk koyduğumuz çocuğumuz
hele bir yürüsün
hele bir dillensin de gör
gör bakalım
koşacağı günleri
meydanlarda,
sokaklarda
özgürce

seni
ağlarken yakalayacağım
kapından dökerken gözyaşlarını
ansızın karşında göreceksin
beni

bekle
sana çocuğumuzun resmini getireceğim
henüz rahme düşmeyen
o kara gözlü
çocuğumuzun

seni
uyurken yakalayacağım
rüyalarından öpeceğim
gözlerinde büyüttüğün gözyaşlarını
uyandırmadan

bekle

gözlerinin karanlığına...

ellerim neye dokunduysa

hep sana varmışlığın hissine kapıldı

hâlbuki çok uzaktın bana

varamazdım bin yıl yürüsem de

gözlerinin,

karanlığına

EFTELYA

senden
buruşuk
ve kirli
üstelik bir beden büyük gelen
yaşanmaz bir hayattan başka
ne kaldı ki geriye

yaşadın oysa
en güzel yerini bu hayatın
şimdi en acıklı yerini bırakıp bana
gittin

ağlamak istiyorum bu yüzden
hüzünlüyken herkes ağlayabilir çünkü
bırakın beni kendi halime
nasıl olsa ölecek bir yer
bulurum

bir palyaçonun gözyaşları

bir palyaçonun gözyaşlarında boğ beni
öldürmeden de gitme
makyajı bozulmuş bir hayatın yanına
ve unutma
öldüğümde açık kalan gözlerimi
kapatmayı
ne olur

gözlerim açıkken ölemem
ısrar etme
ölmenin de bir adabı vardır bu şehirde
bense hiç beceremem
ayrılık sonralarında
kendi başıma
ölmeyi

bir palyaçonun gözyaşlarında boğ beni
öldürmeden de gitme

ne olur

seni özlüyorum

seni özlüyorum sevgilim
her akşam ben bu şehirde
kızıl saçlarına benzediği için
günbatımı

senin yokluğunda
başka türlü batıyor sanki güneş
yüreğime

batarken de acıtıyor artık
ve ben bu acıyı
bir yerlerden hatırlıyorum

seni özlüyorum sevgilim
yine
yeniden

Gökkuşağı

söyle!
hangi rengi istersin.
gözlerine serpeyim.
mavi mi? yeşil mi?
söyle!
yağmur dinince söküpte getireyim,
gökkuşağından,
sana.

MERAK

_________________

Giderken
Gözlerime baksaydın
Duyardın
Yüreğimin sessiz çığlığını
Ve anlardın
Arkanda bıraktığın
Sessizliğin
Kulağında her gece
Neden yankılandığını

_________________

ÖLÜM KOKUSU

kar tanesi gibi düşerken gözlerimin
önünde zaman, yaşım aldı başını gidiyor
kucak açmış ölüme doğru
menekşe kokusu değil artık bu duyu-
lan deniz kokusuna da benzemiyor
Allah’ım yardım et lütfen, ölüm yoksa
kokusunu mu sürünüp geliyor

yoksa o mu kulaklarımı çınlatan

İLK DEFA

ilk defa sağanak halinde yağıyorsun
üstüme
ve bilmiyorsun
hazırlıksız yakalandığımı
bu yağışa

gözlerimin içine bakıyorsun ilk defa
ellerimi tutmak istiyorsun
başını omzuma koymak gibi bir isteğinde var
seziyorum

ve işte kalbini dinliyorsun
yıllardan sonra
ilk defa

denizden
kuşlardan
menekşelerden
kendinden bir şeyler katarak
bahsediyorsun
bu gece

bu gece
ilk defa
anlıyorsun halimden

hayret!

ŞİMDİ İSTİYORUM Kİ

şimdi istiyorum ki
caddelerin isimlerini koyan
benim ismimi de koysun
en işlek bir caddeye
ki sadece yolunu kaybeden
sorsun
hiç tanımadığı birine
benim ismimi

bütün sokaklar
bütün yollar o caddeye çıksın
sevgililer en az bir kere geçsin o caddeden karşıya
bir dondurmacı
ya da bir muhallebici de olsun bir köşede
isterim

isterim ki
nerden gelindiği sorulduğunda
benim adımı söylesin
eve geç gelen bir çocuk
babasına

şimdi istiyorum ki
caddelerin isimlerini koyan
benim ismimi de koysun
en işlek bir caddeye
ki bu şehre geldiğinde sen
beni unutman mümkün olmasın